W ukazującym się w Warszawie ilustrowanym tygodniku podróżniczo-geograficznym, zatytułowanym „Wędrowiec”, w numerze 120 z 1879 roku, w rubryce zatytułowanej „Gubernia płocka”, na stronie 247 znajdujemy informację:
„6. Płońsk, m. pow. w gub. płoc., położone przy rz. Wkrze na pierwszorzędnej szosie, o 70 wiorst od Warszawy, 48 od Płocka odległe.
Płońsk założony został około 1400 r. przez Ziemowita […], ks. mazowieckiego, który miastu nadał prawo chełmińskie, a mieszkańców zwolnił od podatków i ciężarów. Następni panujący przywileje te potwierdzili. W 1670 król Michał darował żydom przywilej na osiedlanie się i prowadzenie handlu w Płońsku; nadanie to jednak, w skutek zażaleń mieszczan, zostało zmodyfikowane w 1677 r. przez Jana III na korzyść chrześcian, a modyfikacyą tę następni utwierdzili królowie. Sobieski pod Płońskiem posiadał liczne dobra ziemskie, gdzie się znajdowały ogromne lasy i do dziś we wspomnieniach ludu pod nazwą dziewiczych istniejące. W okolice Płońska przyjeżdżali często na łowy magnaci i królowie, zwłaszcza Władysław IV, który po kilka tygodni w Płońsku przepędzał. We wschod. stronie miasta, na sztucznym nasypie, zwanym „szwedzką górą”, stał dawniej starożytny zamek, którego miejsce dziś zajęły ogrody. Przy kopaniu natrafić można na szczątki dawnych murów.”